Column: Getver, schoolreisje

Schiedam, 23 juni 2015

Dennis zat aan zijn tafeltje. Hij kon zijn gedachten nauwelijks bij zijn werk houden. Hij probeerde het heus wel, maar hij voelde zich ellendig. Zenuwachtig, opgewonden en bang. Schoolreis; nog maar één weekje en dan was het zover. Inmiddels wist hij waar ze heen zouden gaan; de Efteling, maar hij vroeg zich nog zoveel dingen af dat hij niet aan werken toe kwam. Hoe laat zouden ze erheen gaan? En hoe laat zouden ze er dan zijn? En zouden ze file hebben onderweg? En als er file was kwamen ze dan te laat? En als ze te laat kwamen, bleven ze dan langer? En moest hij eigenlijk op de fiets naar school die dag? Of zouden zijn ouders hem brengen? Er kwam geen eind aan wat hij zich allemaal afvroeg. Hij hoorde de juf vaag iets zeggen, maar dat kwam nu even niet uit, want zouden ze met een gewone of een dubbeldekker bus gaan? En moest je dan boven of onder zitten? Of mocht je dat zelf w... ”Dennis!”, klonk het nu dringend. “Wat is er nou weer!”, zei Dennis geïrriteerd terug. “Pardon?”, klonk de verbaasd boze stem van de juf. “Sorry juf, ik was aan het denken over de schoolreis.” “Doe maar liever mee.”, bitste de juf. “Pff nog een week. Dat duurt nog lang… Was het maar vast ná de schoolreis.”, dacht Dennis.

Maar ook aan lange weken komt een eind. Na een doorwaakte nacht en een gezellige ruzie aan het ontbijt was de dag daar. “Waar ga jij in?”, vroeg Adam, een van de weinige vrienden van Dennis. “In alles denk ik”, sprak Dennis stoer. Maar zo stoer als in de bus was Dennis niet. De juf had bij de eerste drie attracties wel geprobeerd om Dennis over te halen mee te gaan, maar ze zag wel dat Dennis echt niet durfde. Dus stond hij bij elke attractie bij de tassen, terwijl de rest in de rij stond. De enige attractie waar hij wel mee naar binnen wilde was de droomvlucht. Daar stond echter een heel lange rij en toen na drie kwartier wachten iemand probeerde voorbij Dennis te komen, was de maat vol voor hem. Hij werd ontzettend boos en ging helemaal uit zijn dak tegen die persoon. Dat het toevallig de meester van de andere klas was, maakte voor Dennis niets meer uit. Voor de meester wel. Hij nam Dennis mee uit de rij en liet hem voor straf achter bij de tassen.

Na een niet zo geslaagde ochtend kwam de lunch. Helaas voor Dennis was dat een broodje kroket of frikandel. En dat lustte hij echt niet. “Je krijgt niks anders hoor”, zei de juf tegen hem. “Alle kinderen lusten dit en wie dit niet lust heeft pech.” En terwijl alle kinderen hun broodje aten, at Dennis de koek die gelukkig nog in zijn tas zat.

De rest van de dag verliep net zo, Dennis durfde nergens in, stond eenzaam bij de tassen en kreeg telkens ruzie omdat hij moe en overprikkeld was van de geluiden, de hoeveelheid mensen en de stress. Na een lange terugreis was hij zo blij weer thuis te zijn, dat hij meteen ruzie kreeg met zijn ouders.

"Wat hem betreft konden schoolreisjes meteen worden afgeschaft!"

Dennis zat aan zijn tafeltje. Hij kon zijn gedachten nauwelijks bij zijn werk houden. Hij probeerde het heus wel, maar hij voelde zich ellendig. Zenuwachtig, opgewonden en bang. Schoolreis; nog maar één weekje en dan was het zover. Inmiddels wist hij waar ze heen zouden gaan; de Efteling, maar hij vroeg zich nog zoveel dingen af dat hij niet aan werken toe kwam. “Dennis, nog een week tot we op schoolreis gaan. Kom je even kletsen met mij daarover? Ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt en dat er heel veel vragen in je hoofd rondspoken. Daarom heb ik een plan gemaakt.”, zei de juf. “Kijk; hier zie je elke dag tien minuten voor onze Efteling update. Jij kunt dan al je vragen die je net weer bedacht hebt aan mij stellen. Dan blijft je hoofd wat leger. Omdat je nu misschien nog geen vragen hebt, heb ik er zelf een paar bedacht. Mét antwoord trouwens.” Enthousiast begon de juf te vertellen over hoe laat ze weg zouden gaan, hoe laat ze aan zouden komen, wat er gebeurde als ze in de file stonden, enz. Onder het praten schreef ze de antwoorden bij haar verzonnen vragen. “Hier houd jij dit bij je”, zei ze. “Als je dan een vraag te binnen schiet kun je hem opschrijven. Bovendien kun je deze nog eens terug lezen. Pff een week duurt nog best lang he?”

Maar ook aan lange weken komt een eind. Na een doorwaakte nacht en een gezellige ruzie aan het ontbijt was de dag daar. “Waar ga jij in?”, vroeg Adam, een van de weinige vrienden van Dennis. “ In alles denk ik.”, sprak Dennis stoer. Maar zo stoer als in de bus was Dennis niet. Hij had met de juf afgesproken, dat ze eerst langs een paar minder enge attracties zouden gaan, die Dennis zelf had uitgezocht. Dit had hij op school al gedaan. De juf had hem een plattegrond van de Efteling en de links van wat youtube filmpjes gegeven, zodat Dennis zelf kon uitzoeken waar hij in wilde. Die attracties zouden ze eerst afgaan. “En dan kijk je gewoon ter plekke of je er echt in wilt", zei de juf. “Als je niet gaat, passen wij samen op de tassen.” Dennis had op de plattegrond een route uitgestippeld, zodat dat in ieder geval geen verrassing was. “Dennis!”, hoorde hij ineens. “Wat?”, riep Dennis.

“Wacht even, ik heb mijn oordopjes nog in.” Hij deed zijn oordopjes uit die hij op aanraden van de juf had meegenomen. “Sorry hoor, maar die herrie hier...” Hij wees naar zijn oordopjes. “Geeft niet", zei de juf, "maar we gaan eten. Wij eten broodjes frikandel of kroket, maar jij kunt gewoon eten wat je moeder heeft meegegeven hoor.” “Gelukkig wel”, zei Dennis, “Ik lust alleen frikadellen die mijn moeder bakt.” “We gaan nu naar de Droomvlucht Dennis, er staat een rij van hier tot Tokio, maar ik heb geregeld dat we via een speciale ingang mogen. Jammer genoeg mag er maar één vriendje en een begeleider mee en daarna moet je nog lang op de rest wachten. Als jullie uitgevlogen zijn, ga je lekker daar in het parkje op dat bankje wachten. Kun je meteen even bijkomen van alle drukte.”

Op deze manier kwam Dennis de schoolreis redelijk door. Eigenlijk vond hij het te druk en te lawaaiig, maar met deze kleine aanpassingen lukte het net om de dag goed door te komen. Na een lange terugreis was hij zo blij weer thuis te zijn, dat hij meteen ruzie kreeg met zijn ouders. Wat hem betreft konden schoolreisjes toch beter worden afgeschaft.

Met speciale dank aan: Anton Horeweg via Stichting LMA, leven met autisme.

Anton is gedragsspecialist (master SEN) en ruim 30 jaar leerkracht in het basisonderwijs. Hij is auteur van het boek 'Gedragsproblemen in de klas. Een praktisch handboek en de website gedragsproblemenindeklas.nl. Daarnaast heeft hij zitting in expertgroepen van de Stichting Leer-Kracht (NCOJ) en het Kenniscentrum Kinder-en jeugdpsychiatrie(KC-KJP).