Column: 'De allereerste schoolreis als begeleider'

Rotterdam, 30 juni 2015

'De allereerste schoolreis als begeleider'


Sinds een half jaar zit mijn zoontje op de basisschool. Wat een veranderingen vinden er daar ineens plaats zeg! Moest ik niet alleen wennen aan het feit dat ik ineens van heel veel over de dag van mijn kind weten tot bijna geen enkele informatie krijgen over wat hij zoal doet, ook z’n gedrag nam snel andere vormen aan. Bijdehand, brutaal en vooral niet luisteren. Nu helpt het best als je je eerst inleest en weet dat deze veranderingen niet meer dan normaal zijn, maar toch was dat allemaal even slikken voor mij. Ineens moest ik mijn baby gaan loslaten.


'Heb een hele instructielijst gekregen! Ben super benieuwd hoe m’n kind het zal vinden, maar het meest blij ben ik toch dat ik zelf een oogje in het zeil kan houden. Dat loslaten komt later wel…'


Maar aan de andere kant heeft het ook voordelen. Sinds hij op school zit ben ik gestopt met werken, waardoor ik hem altijd lekker zelf kan halen en brengen en hij 1 keer in de week tussen de middag “gezellig” (meneer blijft namelijk liever over op school, dus hem mee naar huis krijgen is vaak een strijd) thuis eet. En ik kan dus vaak meehelpen op school als er weer eens een activiteit is. Zo heb ik met carnaval al eens geschminkt en heb ik me opgegeven om mee te gaan op schoolreis. Ik kan het namelijk nog niet over mijn moederhart verkrijgen om hem als 4,5 jarige naar een pretpark te sturen met één of andere moeder die ik zelf amper nog ken en misschien weinig ervaring met dit soort uitjes heeft. De gekste rampscenario’s flitsten al door m’n gedachte. Er vond een loting plaats over welke ouders er mee mochten die zich hadden opgegeven, en ik dacht: “Misschien maak ik meer kans als ik op het inschrijfformulier neerzet dat ik ervaring met groepjes kinderen heb.” Heb 12 jaar in de kinderopvang gewerkt en de juf weet dat, dus niet geschoten is altijd mis dacht ik. En warempel, ik werd uitgeloot en mag mee! Of het nu komt door die zin of gewoon geluk heb, weet ik niet.

Maar morgen is het dus zover! M’n zoontje zit met nog vier andere kindjes bij mij in een groepje en we gaan naar Drievliet! Kan me niet heugen dat ik daar ben geweest, en heb een hele instructielijst gekregen, maar we gaan er wat van maken hoor! Ben super benieuwd hoe m’n kind het zal vinden, maar het meest blij ben ik toch dat ik zelf een oogje in het zeil kan houden. Dat loslaten komt later wel


Mijn naam is Shirley, 31 jaar uit Rotterdam en moeder van een zoontje van 4,5 jaar. Daarnaast ben ik al 18 jaar samen met mijn vriend en vader van onze zoon. Met zijn drietjes, onze poes en goudvis wonen we in een prachtig groene wijk in het oosten van Rotterdam. Sinds begin dit jaar ben ik gestopt met werken na 12 jaar in de kinderopvang te hebben gewerkt, Mijn zoontje ging naar de basisschool en ik had de luxe om te kunnen stoppen met werken, wat me prima bevalt, want je kind zelf elke dag naar school brengen en halen is toch best fijn, en herinner me uit mijn eigen jeugd niet anders als dat ik dat zelf ook erg prettig vond.
 

Nieuwsbrief

Blijf op de hoogte van aanbiedingen, speciale acties en schoolreisnieuws!